Het harde zwoegen van de wind herinnert aan de oude molen, die
op onstuimiger dagen de wind tot gort vermaalde en de oude school
een volle draai zag maken. Achter verdwenen rituelen
ligt nu een ongekende wereld voor het grijpen.

Maar ondanks goddelijke kansen op onsterfelijkheid is er
geen genezing voor een gebroken gemoed,  het radeloze gevoel
van aan de kant geschoven zijn zonder te weten hoe, terwijl
de schijn van succes krampachtig wordt gekoesterd.
Misschien betekent het bevrijding, de hoop om twijfel en onzekerheid,
om onbekendheid ongedaan te maken.

Een duister draaiboek, dat zich afspeelt in de proeftuin voor talent
van nooit vertoonde voorstellingen, waar de groten zich minzaam
laten herkennen en zich wentelen in weldadig applaus.

Te vroeg misschien, onvoorbereid, dient zo af en toe een nieuwe naam
zich aan. Een aarzelend begin, overvallen door de leegte van de zaal.
Te midden van die verlammende stilte, de plotselinge paniek
en spontaan verdwenen teksten doet de overrompelende warmte
van de gastvrouw, de handdrukken van troost en een vage nieuwe afspraak heilzaam aan.

Achter die opgewekte triestheid, de hartverscheurende mimiek van
onverschrokken doorgaan schuilt een hart dat zich vertwijfeld vastklampt 
aan illusies van onmogelijke dromen. Niet of nauwelijks begrepen
door een handvol mensen die schuchter op iemand hebben gewacht en nu
haastig afscheid nemen, uit hun evenwicht gebracht,
te laat tot het besef gekomen dat alles ook een keerzij heeft.

Dan volgt het schrijnend ritueel van teruggeven toegangskaarten,
de achterlichten die geleidelijk in de verte verloren gaan.