Loerend schiet hij langs ons raam,
de Scheldevogel. Stapelt klanken
op elkaar en kijkt ons in het voorbijgaan aan.
Verzonnen vogel die op alles lijkt
behalve op zijn naam.

Tussen zon en broedplaats staat hij
in de lucht gebeiteld. Als hij schreeuwt,
dan sneeuwt het woorden.

Je hoort beklemd zijn radeloos gemompel
aan het strand, waar zijn schaduw wordt verlengd
en het leven haast verdrinkt

in schoonheid.